İstanbul Şiiri - Hüseyin Çelik

Asrı saadettendi senin müjden; İstanbul,
Ta o günden kutsaldın, sevgiliydin, İstanbul.
Peygamberin hayalini, rüyasını süsleyen,
Ummandın, denizdin, seraptın İstanbul.

O müjde ki ha İstanbul, ha Cennet.
Bu yüzdendi surlar önünde binlerce asalet.
Her biri kuşattı günlerce, aylarca seni,
Fakat sen; etmedin ihanet

Varmalıydı o müjde, yerine varmalıydı,
O müjde Mehmet e, Türk e şan olmalıydı.
Fatih Sultan Mehmet'e armağan olmalıydı.
Ezan ve tekbir sesi, semaya dolmalıydı.

Ne kutsal bir davaydı, çünkü sende kutsaldın,
Adaletin beşiği inan sen olmalıydın.
Peygamberden Fatih'e bir Vatan olmalıydın.
İmanlı göğüslere, dolup ta taşmalıydın.

Sende yatar Evliyalar, Veliler.
Sana hasret Peygamberler, Nebiler.
Her zerrende diriliyor şehitler
Şüheda vatanı canım İstanbul.

Çan sesleri bitmeli, minarede ezanlar.
İşte bu şanlı ordu, o tarihi yazanlar.
Çalsında mehteranlar, inlesin borazanlar
Hesap veremez inan aramızı bozanlar.

Semt semt saysam, biter mi sendeki güzellikler?
Sayfalara sığar mı sendeki özellikler?
Sarayların bir cennet, camilerde ezanlar
Bu hoş sadayı söyler beş vakit müezzinler.

Anlatamam sende kötü bir taraf.
Ne fesatlık, ne düşmanlık ne de kin.
Değerini biçemez en iyi sarraf.
İstanbul elmas, inci İstanbul, zümrüt İstanbul.

Yedi düvel insanı, yetmiş iki milleti,
Yedi tepe üstüne inşa ettik biz seni,
Yedisinden yetmişe bütün millet hep seni,
Yedik, içtik, doyduk, kandık, aşkına yandık, İstanbul!

Galata dan bir kuş gibi uçtuk Sarayburnu na,
Vatan diye sevdik seni, girdik sıcak koynuna.
Akif in dediği gibi, Yarab; bir Hilal uğruna,
Öldük, yandık, bittik, fakat tükenmedik İstanbul!

Anlatmakla biter mi iki kıta cenneti?
Tarih kokar buram buram her yeri.
Sırrını çözemedim öyle derin bilmece.
Hangi kitap ve lügat anlamadım İstanbul.

Yandın, bittin, kül oldun, tekrar tekrar dirildin.
Bir kar topu misali yuvarlandın irildin.
Ortasından boğazla sen ikiye ayrıydın,
İki kemer bağladık göbeğine İstanbul!

Bağladık göbeğine iki kemer yol oldu.
Aşıkların sevindi sevdalılar şad oldu.
Sonbahar mevsiminde lalelerin hep soldu,
İlkbaharda açmasını bekliyoruz İstanbul!

Dilim varmaz, incitemem ben seni.
Ey İstanbul sende sevgi, merhamet
Bir şartım var bir kez görsem ben seni,
Şu sana aşığı bir kez mesut et.