İstanbul…! Şiiri - Hakan Kılıç

Aklımdan çıkmayan,çıkmayacak,beşiğim
Ölümde eşiğim,üzerim de olacak toprağı,
Dostum,düşmanım,sırdaşım,nefretim
Söz büyüsüne tohum eken
Her zaman bir gül
Güzeli ile diken

Sen ruhumun derinliklerinde
Sen damarım içinde kan
Sen iliklerimde
Sen vücut, ben deri
Üsküdar,Beykoz Tarabya
Rumeli,Anadolu Feneri

Bir sebeb yürüyen gemilere
Öğretici, hayata yenilere
Aşkların destan olduğu
Kıtalar köprüsü

Gurbetçilerin türküsü
Anadolu’nun Avrupa süngüsü
Siyahı başka bir siyah, beyazı bambaşka beyaz
Farklı bakış,farklı akış,farklı kış bir başka bambaşkadır yaz

Yüzyıllar deviren medeniyet yumağı
Anadolunun dalga kıranı,
Yurt kervanı

Ey Ruhumu alevlendiren
Tarihin ile tüylerimi eden diken
Nasıl yaşardım ben sende
Sen bende değil iken

Gönlümün gül bahçesi
Yaraların sebebi, yaralarımın dermanı
İçimdeki revan,hayatımın fermanı
Kimin kızmaya hakkı var ki sana
Sen sunmadın ki acıyı sen bana

Senin güzelliğine ihanetin
Yoktur affedilir yanı
Cehennem ve cennetin
Seçim sandığı

Önemi yok başkasının neye inandığı
Dünyamın, diğerine açılan perdesi
Işığın,karanlığın yelpazesi

Dersim,ödevim,sarıldığım kaldırım
Yaşam evim.
Ben seni kaybetmek istemem
Ben beni kaybederim, kaybeder isem
Sen beni kaybetme bul.
Olurmu?
Olurmu?
İstanbul…!