İstanbul Şiiri - Fırat Çandır

Saat sabahın yedisi uyanıyorum bir daha
Gözlerim tavanda yarı açık yarı bezgin
Doğrulup yataktan esniyor ve kalkıyorum
Perdeyi aralıyor buğulu yüzünü siliyorum
San ki gelinlik giymiş gibi kar giyinmiş
Masmavi gözleriyle sisleri yırtarak bakan
Gözleri gözlerimde alev alev parlayan
Günaydın dercesine yüzüme gülümseyen
Karalar içinde beyaz tenli boyasız makyajsız
Güzel bir kadındır İstanbul...

Yağmur yağıyor belli ki koca şehir ağlıyor
Başında papatyadan taç gibi puslu bir hava
Esmere çalmış tenini daha bi ortaya dökmüş
En cüretkar pozlarını vererek salınan
Beni kendine hergün yeniden aşık edebilen
En yalın ve yalansız haliyle karşımda duran
Tenhalarda yakalayıp oynaştığım sardığım
Altlı üstlü yanyana içiçe gezdiğim tozduğum
Koynunda uykulara daldığım ve uyandığım
Güzel bir kadındır İstanbul...

Kimbilir neler gördü neler geçirdi senelerce
Kaç kişi aşık oldu onun o ismine cismine
Şarap lezzetinde yıllandıkça tatlanan
Yaradanın özel olarak özenerek tasarladığı
Medeniyetlerin esir ettiği insanları esir eden
Ne olmaktan ne almaktan şikayet etmeyen
Yüreği geniş eteği uzun saçları rengarenk
Herkesin gözdesi ve elde etmek istediği
Şairin dediği gibi fethi zor fatihi tek olan
Güzel bir kadındır İstanbul...

En sadık dostu gibi Veysel’in kara toprağı
Toprağına vurgun olduğum koca şehir
Bilerek ve isteyerek derdiyle dertlendiğim
Benim gibi binlercesi içinde hiç edildiğim
Yedi kocalı hürmüz misali edebileşen
Tarihlere masallara şiirlere adını kazıtan
Havasını bozupta aşıklarıyla cilveleşen
Mavi gözlü yeşil gözlü gece duman gözlü
Beni yüreğinden atmasından korktuğum
Güzel bir kadındır İstanbul...