İstanbul Şiiri - Münür Atakul

Güneş kızılıyla
Elveda derken gökten
Hurda bir otobüsle geçiyorum
Halicin, köprüsünden...
Duygularım, öyle perişan
Öyle yalnızım`ki!
Tıka,basa, dolu otobüste`ki!
İnsanlar içerisinde...!
Soğuk,mart gününde
Camda terlemiş damlalar gibi;
Ara sıra küçük umutlar
Geliyor aklıma;
Ben, kollarımı değiştiriyorum
Tavan demirlerinde.
Mutsuzluk, yeniden sarıyor;
Karşıdaki mutlu çiftin
Gamsız gülüşlerinde.
Geldiğim gün,
Sabredip şükretmişim
Hep, böyle olmaz
Düzelir demişim ileride.
Aslında, bu bendeki
Bir kadına duyulan özlem,
Yada şöhrete olan
İlgi alaka değil;
Benim derdim
Bir başka şey
Nasıl derler bilmemki,
Hani bir askerin,
Tezkere alacağı günün bir öncesi,
Yahut gelinlik bir kızın,
Gerdeğe gireceği gecesi;
Veya idam mahkumunun
Edeceği son hecesi,
İşte, böyle bir şey gibi,
Duygularım aklımda;
Açıkçası,ben senin kadar karışık,
Van gölü kadar durgun,
Asi Fırat kadar,
Coşkunum şu anda;
Ben beni, anlatamadım, İstanbul
Sen, beni anla

Matakul
12/03/1986 İstanbulda karşıya geçerken