İstanbul Şiiri - Abdullah Oral

İSTANBUL

Ey güzel İstanbul acılarımın şehri
Öylesine susamışım ki sana öylesine hasret
Hani diyorum bir gencin güzel bir kıza
sevdalanması var ya
Kız yaşanan sevdalardan habersiz
Genç yan yürek olurda ulaşamaz
Özlem yollarında sevdalar derlediğim
Ey güzel İstanbul
işte öylesine hasretim sana

Oysa sana küskün Sana dargın yaşadım
Senden uzak ama bir nefes kadar sana yakın
Yani senden uzaklarda senden habersiz
Öyle bir hüzün ki bu
Ne sokakların ne de sen taşıyamazsın
Yağmur mu yağar sokakları mı ağlar
Anlayamazsın

Öylesine bir kederle ayrılmıştım ki
Acılarımı paylaştığım sokaklardan

Bu yıl yeniden sevdaların sardı yüreğimi
Mart ayları baharı kucaklar iken
Sevdaların düştü yüreğime
Bir başka sevdaydı bu
Acıların hüzünlerin İçinden doğan
Bir başka sevda
Nasıl anlatılır bilmem öylesine hasretim sana
İSTANBUL
Yılların özleminden mi bilmem
Boşanacak liman bulamıyorum
Anlatsana ey güzel İstanbul
Acılarımı hala saklıyor musun kuytularında

Hücrelerinde korkularımı
Ya da köprü altında
Açlıkla doyurulmuş sokak çocuklarını
Saklıyor musun koynunda
Doyuruyor musun yine çöplerle onları

Hani diyorum
Yangın yerimi yine boğazların

Ya da Beyazıt meydanında
Uçuşuyor mu kuşların
Doyumsuz sevdalar yaşanıyor mu yine
kuytularında parklarının
yoksa hala kanatlarının altında Saklıyor musun
Cellatlarını
Mayıs aylarında
Yargısız infazların sürüyor mu Taksimde

Haliçte yüzebiliyor mu hala gemilerin
Ah seni İstanbul acılarımın şehri
Anlatsana yoksul, biçare kız çocuklarının
Körpecik bedenleri Satılıyor mu yine
Otel odalarında.

Sıkıyönetim mahkemelerinde
Dipçikleniyor mu yine Suçsuz insanlar.
Seni işkencede tanıdım
Ah seni İstanbul Acılarımın şehri
Nasılda özlemişim seni.

Hani diyorum Gün yorar beni de
Akşamlar uyutmaz.
Ovalar kuşlarını salar dağlara da.
Sen cellatlarını salardın sokaklara
İnsanlar kokularıyla örtüşürdü korkular

gecenin bir yarısında baskınlara devamı yine
gecekondularında yoksul insanları
Bölünüyor mu gece uykuları yoksulun
Söylesene ey güzel İstanbul
Yine yüreği yanık anaların Ağıtları
Ve ezgileri yükseliyor mu semalarında

Gazetelerden okumuştum Cumartesi annelerini
Kavuştular mı evlatlarına
Yoksa hala anaların Yürekleri
Yanıp tutuşuyor mu yangın yeri misali

Söylesene İstanbul,Coplanıyor mu yine
Üniversite kapılarında öğrenciler
Ah seni İstanbul seni Acılarımın şehri
Nasılda özlemişim seni

Sanki bildik anlamını yitiriyor her şey
Ne varsa uzak tutan seni benden
Yağmurunu unutmuş bulutlar gibi

Yok edemezsin özgürlük düşlemini
yollarında bu denli Yaralı yürek var iken
Anlamadın işte beni ah seni İstanbul seni

Yurdumda vatansız yaşayanların şehri
Sürgünlüğümü yaşadım seninle
Oysa doyumsuz düşlerim vardı.

Florya da sevdalar yaşamak
Galata’da balık tutmak.
Boğazın Serin sularıyla kucaklaşmak
Balıkçı ağlarından yosunları koklamak
Martıların kanatlarından solumak havayı

Sense hep çatık kaşlarında karşıladın beni
Bir gülüşü bir tebessümü çok gördün bana
Oysa doyumsuz sevgilerle bağlanmışım sana
Ah seni İstanbul seni Acılarımın şehri
Nasıl da özlemişim seni

Haziran 1997