İstanbul Şiiri - Cahit Pehlivan

İstanbul’da, Sirkeci’de
Yürüyorum. Sahile doğru,
Uzaktan bir gemi, çığlığı ile
Yaklaşıyor Galata Köprüsüne.
Selam duruyor dubalar,
Gelen İstanbul Gemisine.
Kapaklar açılıp, iniliyor.
İnenleri bir telaş kaplıyor.
Bakıyorum. O inenlere,
İnenler arasında beni ne tanıyan,
Ne de soran var.
Oysa; kıyıda duruyorum işte.
Alıp başımı giderken yavaş yavaş,
Birisi bana yaklaşıp merhaba deyince,
Bu suskun günümde buldum arkadaş.
Demekle avundum durdum kendimce.
Ey! Büyük İstanbul.
Her geleni neden edersin kabul?
Bak! Hakim olmuşsun, iki kıt’aya.
Neşe verip, renk katarsın orada,
Benim, güzel, şirin, eşsiz yurduma.
Altın bir boynuzdur. Haliç.
Yakalarında kurulmuş kıraathanelerde
Oynar İstanbul sakinleri, kumar ve briç
Kimisi de neşe bulur nargilede.
Mavi atlasındır Marmara
İnsana hayat veriyor Florya,
İki yakanda da tarihi surların var.
Ne mutlu sana! Yüce bahtiyar.
Sabahın mehtabında, martıların sesi.
Onlardır Marmara’nın neşesi,
Ünlüdür İstanbul’un Sultan Ahmet Camisi.
Çok kıymetlidir Topkapı Müzesi.
Dolmabahçe Saray'ından seyre dalınca seni,
Unutamam güzel İstanbul’un incisini.
Unutamam o güzelim Kız Kulesini.

Ankara