İstanbul Şiiri - Osman Arslan

Bu şehir şehitlerin yittiği yerdir
Yitmenin mana içre bittiği yerdir..
Bir fetih muştusunun ardından koşan
Fatihlerin cennetlere gittiği yerdir..

Her gece yükseliyor mabedlerinden,
Melekleşmiş beşerin firdevsi sesi..
Ve ayrılıp betonlaşmış etlerinden,
Ay olur, yıldız olur göğe gölgesi..

Bu şehir sahabenin yattığı yerde
Şehadet muştusunu tattığı yerde
Peki ya yırtılacak mı şimdi perde?
İstanbul Fatih'lerin çıktığı yerdir! ..

Duvarlar.. Alçaklara yüksek duvarlar..
İstanbul’u surları göğe yuvarlar.
Bu şehir medeniyet mirası ferdin,
Atalara saygıyı farz eder her din..

Ey şehir, bir nehirsin maziden akan..
Senden ayrı kaldığım her an hafakan…
İçimde büyüttüğüm kadim bir zafer,
Ufkumda tüten şehir, gözlerimde fer..

Kara toprak gurur duy İstanbul’undan,
Sanki cennetten kopmuş, hamuru nurdan
Altından akmasa da baldan nehirler,
Kıskanır onu gökteki tüm şehirler..

İstanbul, peygamberin vaadi belde
Şimdi boynun bükülmüş, neyin var elde?
Sorarsan dertlerinin dermanı nerde?
Eyüb’ün seccadeyi serdiği yerde..

İstanbul zamanın kaybolduğu yersin
İstanbul gönüllerde “hiç” değil “her”sin
İstanbul kalk ayağa, doğrul yerinden
İstanbul kurtul paslı zincirlerinden

--
Yitmek: Kaybolmak, Ölmek..
Firdevsi: cennetsi..
Eyüb: Eyyüb-el Ensari Hz.
Belde: şehir
Muştu: Müjde