İstanbul (3) Şiiri - Necati Şimşek

Bilmem ki beni unuttun mu?
Hani,
Dokuz ay seninle görev yaptığım,
Vatan uğruna, memleket uğruna
Dokuz ay seve-seve
Her bir köşene koştuğum,
Fırsat buldukça,
Vapuruna bindiğim,
Camilerini, müzelerini gezdiğim…
Ayasofya’na imrenip,
Sultanahmet’ine hayran kaldığım…
Beyazıt ta ve Yeni Cami de
Kuşlarına yem attığım,
Çok gezmekten yorulunca
Bir köşeye oturup
Çıtır simitlerini tattığım
İyi yönlerine imrenip,
Kötü yönlerini görmezden geldiğim,
Koca İstanbul…
Seni,
Bir sarrafın altını külçesinden,
Bir doktorun hastasını halinden,
Bir gül gibi,
Bülbülünün derdinden,
Anladığı gibi anlıyorum, tanıyorum…
Meyhanede kafa çeken sarhoşun,
Yol üstünde han arayan yolcunun,
Gününü doldurmaya çalışan mahkûmun,
Sarhoşluğu, arayışı, bekleyişi nasılsa,
Öylece,
Seni yudum-yudum içiyor,
Seni adım-adım arıyor
Seni sonsuz sabırla bekliyorum…
Bilmem ki,
Sende beni tanır mısın?
Nereden tanıyacaksın?
Desene;
“Be kardeşim,
Bilir misin senin gibi,
Kaç insan yaşıyor bağrımda,
Hangi birinizi tanıyayım,
Hangi birinizi aklımda tutayım…
Ben sizleri tanıyamazsam,
Sizler beni tanıyın,
Milyonlarca insana kucak açarım da,
Sizlere mi yer yok, sonra
Gider ağırıma…”
Haklısın İstanbul,
Seni gerçekten anlamak
Seni tanımaktan çok daha zor…
Seni gerçekten anlamak için,
Nasıl can attığımı
Gel de birde bana sor…
Selam sana,
Güzeller güzeli,
Selam sana,
Çirkinler çirkini…
Selam sana,
Sana İstanbul…

02.12.1982
Necati ŞİMŞEK
Sağmalcılar/İstanbul