İstanbul Şiiri - İrfan Ünübol

Nice şairler yazdı seni, bitiremedi,
Şimdi sıra bir de bu fakire geldi.

Seni onlarla birlikte anayım dedim,
Yaşatır hala Lale Devrini Nedim.
Hayranlarından biri Ümit Yaşar’dı,
Gittiği her yerde bulunmana şaşardı.
Yahya Kemal sana dün bir tepeden baktı,
Beş asır sonra Fethin meş’alesini o yaktı.
Nazım, Gülhane Parkı’nda ceviz ağacı,
Hasretin yüreğinde onulmaz acı.
Hep gözleri kapalı dinlerdi seni,
Bir garip Veli, uğruna divane, deli.
Necip Fazıl’da can ve vatandın,
“Canım İstanbul” gönüllerde yatandın.
Ne olur şimdi keşke, Arif Nihat olsaydı,
Her yerini sil baştan, kubbe kubbe saysaydı.
Mehmet Akif’le Fatih’te, Bayram
Yaşamanın tadına kalırız hayran.
Özdemir Asafla Boğazda bir gezinti,
Atilla İlhanla limanda bir esinti.
İdin sen ey büyülü şehir: İstanbul.

En güzel çizgiler çizildi hakkında,
En anlamlı mısraların dizildi.
Yokmuş gibi asla tasan ve derdin,
Yüzyıllarca “ihtişam”a anlamını sen verdin.
Bir zamanlar dünyanın en değerli akçası,
Bugün sanki bin memeli bereket tanrıçası.
Binlerce yıl yürüyen saltanatın,
Sürüyor hala; taşın toprağın altın.
Seni görmek herkesin gönlünde bir beklenti,
Gönlüm görmek istiyor seni: dünya başkenti.

(29.04.2005)