İstanbul Şiiri - Çiğdem Gümüş

İstanbul

Ah İstanbul, İstanbul’um bir şehr-i kadim
Uykusuz üç beş geceyle mısralanamaz
Hangi köşesinden tutup döksek kaleme
Kalem mahcup, söz kıvranır ,anlatılamaz

Sultanahmet nazlı yar, şehr’in bağrında vakar
Ayasofya gün sayar,vuslata acep kaç var?
Nakşolmuş her köşene tarihin sırlı dokusu
Her ezanla siner özlere ervahın cennet kokusu

Ne söylesem sana dair,söz olur düğüm
Her nefes bayramdır sende, son nefes düğün
Seni anlatmak ne mümkün…? tekrar tekrar bakmadan
Ve her bakış ayrı bir düş, hep başkadır gördüğüm

Bazen sadece emektar , bir Eyüb’e sığarsın
Bazen kendine dar gelir de coşar taşarsın
Sen toprağın taşınla,bir şehr-i bahtiyarsın
Hangi semtine uğrasam orada biraz sen varsın

Tüm şiirler sanadır, beste sen
En hisli aşklara ,sahne sen
Dilerim,perde üzerine hiç inmesin
Ve sahnende alkış sesi dinmesin

Hak’kın ilk halkettiği belde misin , belki bilemem
Amma gönüllerde bilirim, payitaht-ı nursun
Mukadderat , sana en son gelsin, seni…,en son bulsun
Büyükler ayakta ölürler; sen koskoca İstanbul’sun

Haydi şahlan , kadim şehir , istikbal
Seni ayakta alkışlasın, ayakta bulsun
Sana ervah’ dan şüheda dan ashap tan selam olsun….

Şahlan geçmişden geleceğe ki………
Sen medeniyet beşiği, inancın aziz yurdu
İsmin sonsuza yol bulsun…..
Şahlan tüm alemin üzerinde
Ki……… Sen saltanat-ı İstanbul’sun