İstanbul Şiiri - Nebi Aydın

Canıma tak ettiğin
Canımın yarısı,
Hangi karın ağrını söylesem senin...

Ey İstanbul,
Acılanan içime doğurdum seni,
Sana geldim baştan başa gurbet...
Güneşin ne yana doğar,
Hangi yangınımsın sen,
Ve ekmek yediğim hangi çöplüksün...

Ey İstanbul,
Yenime sildiğim hangi gözümsün,
Hangi aşkımsın,
Çarşı Pazar,
Haraç mezat,
Hangi aşkımsın.

Ey İstanbul,
Kavak yeli başımın dumanı,
Yere gelen sırtım,
Düz ayak, bahçe katı,
Önü açık manzaralı açlığım benim.

Ey İstanbul,
Düş görmeye yattığım,
Çocuk düşlerimin kartpostal kenti.
İstanbullulara gönderdiğim,
İstanbul fotoğraflı bayram kartım..

Ey İstanbul,
Bir sabah yağmurlarına inip,
Her sabah güneşine ağladığım kent..
Bir yanlışlık dolusu aşklara veda saatinde,
Kuşların kanat sesleriyle geldim sana,
Yedeğimde yaşanmışlıklar taşıyorum,
Düşlü, sakin, acılı...

Genç, öksüz,
Deri ceketler üşüyor,
Göğün mavisi dökülüyor gözlerime,
Kol düğmesi kopuyor,
Hüzne çarpıyor rengimi,
Bir doğu yakasından düşmüşüm keşmekeşine...

Yaşlı, yetim,
Demir parmaklıklar üşüyor,
Duvarın isi dökülüyor gözlerime,
Soğukluğu bir hüzne çarpıyor benzimi...

Bir ben,
Bir bu kent,
Bir yakası ben, bir yakası İSTANBUL