İstanbul Şiiri - Ali Uygun

İSTANBUL
Ah İstanbul halini nasıl tasvir edeyim
Bir haller olmuş sana, bir haller ki, ne deyim
Her diyardan seçilmiş, yağmacılar birikmiş
Çirkin köyler kurulmuş, asıl İstanbul gitmiş
Çapulcular birikmiş, bir araya gelmişler
Sihrini bozmak için ant içip sözleşmişler
Dağdaki eşkıyalar tutmuş köşe başını
Haraca bağlamışlar toprağını, taşını
Ormanları tükenmiş, gelmiş orman kanunu
Gücü yeten yetene, neye varacak sonu
Güçlünün sözü geçer, duyulmaz ahlar, vahlar
Sır olmuş göğe uçmuş, vicdan, ayıp, günahlar

İnsanlarda selam yok, yüzler asık, kuşkulu
“Yahya Kemal” görmesin böyle bir İstanbul’u
Her yönden akın etmiş, şâki, kâtil, hırsızı
Şüphe sinmiş her yüze, korkar erkeği, kızı
Bilinmez bu diyarda, hangi cepte hangi el
Gel vatandaş, sen de gel, durma, İstanbul’a gel
Orda Türkçe kalmamış, yok İstanbul Türkçe’si
Her ağzın en berbatı, her yörenin bet sesi
İyi insanlar gördüm, onlar zayıf ve sessiz
İyi insan olmak zor, dürüst olan kimsesiz

Tarihle boğuşsa da çirkin, sahte, yapılar
Hala güzelliklere kapanmamış kapılar
Minâreler, câmiler çirkinliklere inat
Güzellik mucizesi, her dakika, her saat
İstanbul’u koruyan tarihin tılsımı var
O surlar dayanacak, direnecek o duvar
Bizlere sitem edip sen bizlere küssen de
Dünyanın göz bebeği, herkesin gözü sende
Ey İstanbul, ben seni görmeden de sevmiştim
Övgünü şarkılardan, şiirden dinlemiştim
Dünyada hiçbir şehir böyle övgü almamış
Hiçbir şehre bu kadar çok şiir yazılmamış
Anladım gizli bir el seni korur göklerden
Hala güzel İstanbul, hala güzel her yerden.