İstanbul Şiiri - Gökhan Barış Pekşen

Bütün ışıklar susturuldu
küçük yürekleri karanlıga gömdüler
ve acıları,sevinçlere benzettiler...
Sessizce kendisini dinliyordu İstanbul
belki de kendinin o yadınlık yüzü
bri daha var olmayacak gibiydi bu günlerde...
Kollarında o kadar agır yük vardı ki
bide o zehirliyen insanların zevk alemleri
''İstanbul eski günlerini özlüyordu''
Küçük begfendileri
Büyük hanımefendileri...
Gözlerinin güzelligine hasret klamıştı
En önemlisi; insan gibi insanları özlüyordu İstanbul...
Değişen o kadar çok şey vardı ki
En basiti gözleri açılmıyordu pislikten
Kirlenmişlik duyğusundan
Ölümünü bekliyen bir kentti artık ''İstanbul''...
Yorgun,
Bitkin,
Dalgın,
Bi o kadarda yaşlıydı artık;
Savaşamıyordu
Sadece izliyordu insanları
sayılabilecek kadar az bir gün bıraktıkları için...