İstanbul Şiiri - Aşık Osman Feymani

Bin dörtyüz elli üç, tarih: bizimsin,
Milattan önce ya yaşın İstanbul.
Abide şehirsin, Türk’e lazımsın,
Boğaziçi gözün, kaşın İstanbul.

Cennet misin nesin, bilenler demez,
Görmeyen üzülür, gören gam yemez,
Sana gelen ayrılmayı istemez,
Altındır toprağın, taşın İstanbul.

Güzel ya her şeyin, değildir beleş,
Asya-Avrupa’yı eyledin kardeş,
Bereketli doğar ufkundan güneş,
Bulunmaz emsâlin, eşin İstanbul.

Her yana uzanır, yolların kol kol,
Mutlu insanınla kutlu şehir ol,
İsmin Kostantin’ken oldu İslambol,
Huzur dolu için dışın İstanbul.

Yirmi iki yaşında Mehmet’tir adı,
Resulun övgüsü onun muradı,
Bizans’a sert değdi, Türk’ün tokadı,
Ebedi ağrımaz, başın İstanbul.

Bir şairan etmiş hoş methi sena,
Bir taşını denk eylemiş İran’a,
Fatih Sultan Mehmet handan bu yana,
Adaletli yürür işin İstanbul.

Doğunun, batının tapusu sende,
Milyonların rızık kapısı sende,
Bunca uygarlığın hepisi sende,
Şehitler makberi, döşün İstanbul.

Hürriyetin bayrağını bir cuma,
Ulubatlı Hasan dikti burcuna,
Erlik kattı temelinin harcına,
Eksik değil beşin, şeşin İstanbul.

Eyyubul Ensarî, o kutlu ashap,
Boğazı Haliç’e eyledi ahbab,
Bağrında gizledi yıllarca turab,
Haber verdi ilham kuşun İstanbul.

Başkent oldun Osmanlı’ya yıllarca,
İmarı, ihyasın mimar kullarca,
Hem Avrupa, hem Asya’sın, yollarca,
Ödedik mihrini peşin İstanbul.

Sensin Feymânî’nin dostu, yâreni,
Akşemseddin hoca, Molla Güranî,
Dualar mamur eder viranı,
Doluya çeviri boşun İstanbul.