İstanbul 2 Şiiri - İlhami Arslantaş

Zaman tünelinde
Düşmüşüz yollara
Ekmeğe minnet
Kaygılı yorgun
Ve ürkek adımlarımız
Minnet var
Hayatın her merhalesinde
Kiminin utancı
Kiminin övüncü
Kimine uzak gerçekler
Yani ekmek
Yani iş
Yani özgürlük
Düşmüşüz yollara
Koltuk değnekleriyle vay! Anam
Dörtnala giden zamanın ardında
Bir arpa boyu yol gitmişiz
Hep
Bir ekmeğe minnet
Dökülmüşüz yollara çoluk çocuk
Vurmuşuz geleceğin mührünü
Ayak izlerimizle
Sokağın tam alnına
Ekmek umuduyla
Önce köyden şehre gelmişiz
Şehirde sokaklar üzgün
Sokaklar bezgin hep
Ateşine üşüdüğüm
Suyuna yandığım
Ekmeğine öldüğüm
Uyuduğum şehir kaldırımlarında
Yalın ayak dolaştığım
Uzak diyarlarda
Bir lokma ekmeği için
Altın denilen şehir
Uzak şehir
Büyük şehir
Altın şehir
İstanbul vay!