İstanbul Şiiri - Bahadır Arif Mete

Ne kılıçlar değdi sana,
Ne eller işledi ilmek ilmek…
Heybetlidir Süleymaniye’n,
Akar mavi hırçın deli dalgalı,
İnci gerdanında var derin boğaz’ın!

İnadın da hiç uslanmadın,
Yüzlerce yıl geçti nasırlandın…
Uçandın kimi Hezarfen gibi Galata’dan,
Beykoz’unda yaşanırken yazın,
Eser püfür püfür Adalarında baharın..!

Suyun masmavi yakar genizi,
Estir yine deli deli rüzgarın…
Vardı ihtişamında hep Topkapı’n,
Yedi tepende var yedi rengi şan’ın,
Fatih’imden kalan en güzel yadigar’ım..!

Ne sen benden geç,
Ya da gitme hiç kıyamete dek…
Unutulur musun sen heç Ebu Eyyub el-Ensari,
Mahsun olma sen azizim İstanbul
Eğme başını dik tut şehri İslam’sın..!

Bahadır Arif Mete