İstanbul Şiiri - Mehmet Ali Demirel

Meşhurdur İstanbul'un Boğaz Köprüsü,
Maviye boyanır orada gönlün örtüsü.
Bakma öyle, çıktı artık insanlığın törtüsü,
Ey ulu İstanbul, sen ne çetin şehirsin.

Kız Kulesi, Kocatepe, Avrupa yakası,
Yaşanır burada gecelerin en hası.
İçer, nara atar, kafa sallar durur,
Düş yakamdan der, Allah’ın belası!
Ey koca İstanbul, sen ne mucize şehirsin.

Ayasofya, Topkapı Sarayı, meşhur Unkapanı,
Çok gördüm yalaka, kul'a tapanı.
Hele Beylerbeyi, Tarlabaşı'nda sokaklarda yatanı,
Ey koca İstanbul, sen ne derin şehirsin.

Anlatmakla bitmeyen, sonsuz şehirsin,
Koca dünyaya hem şahid, hem şairsin.
Denizlerinle her şeye hakim, kadirsin,
Ey koca İstanbul, sen ne mazlum şehirsin.

Alimler, evliyalar sende var olur,
Sana kim takılırsa iflah olmaz, yorulur.
Sana kem gözle bakanın ruhu daralır,
Ey koca İstanbul, sen ne sonsuz şehirsin.

Her gelene güç verir, siper olursun,
Kimseyi kırmaz, külünle var edersin.
İstemediğinde deli, istediğinde yâr edersin,
Ey koca İstanbul, sen ne büyük şehirsin.

Memoçilo