İstanbul Şiiri - Yüksel Güney

İstanbul
Her deseni ayrı renk, her ilçesi bambaşka,
Dünya gözüyle gören mutlaka düşer aşka,
İstanbul benim kanım, vücudumdaki gen’im.
Ocağımdaki aşım, biricik tek meskenim...

Gülizârım gül’ü mor bahçemin çiçeği,
Kadıköy’üm bu şehrin sanki uğur böceği,
Hemen yan komşusudur medar-ı iftihar-ı,
Kâtibimle yağmurda gezelim Üsküdar’ı...

Yahya Kemal’le çarpar İstanbul’daki yürek,
Sana canımsın demiş üstadım Kısakürek,
Boğaza salkım salkım inmiş cumbalı köşkler,
Heybeli mehtabında bitmez sandalda meşkler...

Yoğurdun kaymağında çırpınıyor Kanlıca,
Sevda tüten bacayı andırıyor Çamlıca,
İki horoza benzer Anadolu, Rumeli,
Fatih kokan surların delikleri sürmeli...

Unkapanı Köprüsü’nde her gün tutulur balık,
Eminönü, Karaköy sel gibi kalabalık,
İstiklal, Ağa cami ezan çınlar kulakta,
Etiler, Nişantaşı cümbüş var her durakta...

Sıra sıra dizilmiş boğazın üç incisi,
Bu sebepten İstanbul dünyanın birincisi,
Saf, saf lahze başında bağdaş kurmuş kurra’lar,
Eyüp Sultan’dan arş’a yükseliyor dualar...

Cümle ilçelerini koysalar altın küp’e,
Yine de gerdan kırar, göz kırpar yedi tepe.
Şafakta ayrı doğar, batar akşam güneşi,
Cümle âlemde yoktur İstanbul’un bir eş’i...