Yıl iki bin yirmi üç,
Kasım ayı, günlerden cuma,
İstanbul sokaklarında geziyorum.
Sanki, burası yaşadığım şehir İstanbul değil
Sokakları, semtleri tanınmaz halde
Yabancı insanlarla dolmuş.
Yüzleri bize benzemiyor!
Soluk yüzler, kaygılı bakışlar!
Gözleri şaşkın şaşkın bakıyor,
Kim bunlar, İstanbul’a ne zaman gelmişler,
Metroda, metrobüste, otobüste yolculuk ediyorlar.
İstanbul, kendine olmuş yabancı.
Tarihe not düşüyorum!
İstanbul eskiden böyle miydi?
Cadde ve sokaklarında,
Yerli halk azalmış, yabancı çoğalmış!
Allah’ım bu nasıl bir haldır!
Önceki yıllarda insanlar;
Mahallesinde birbirini selamlar, hemde tanırdı.
Sevgi dolu insanlar vardı.
Şimdi her şey yalan olmuş.
İstanbul yağma olmuş.
İstanbul mahvolmuş
İnsanlar perişan,
Derman arar olmuş.
İstanbul tanınmaz halde,
İstabul üzgün, insanlar üzgün,
Bozkurt üzgün ve kaygılı
Yaşadığım şehir bu değil.
İstanbul’u tanıyamadım!
Yarınları bir muamma!
15.11.2023
İbrahim BozkurtKayıt Tarihi : 20.12.2023 13:24:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Güncelleme tarihi: 20.11.2023 yaşadığım şehir İstanbul için yapmış olduğum. Bir tespit ve çalışma.
Saygılar sunarım
Saygı değer şairim, beğeniniz için çok teşekkür ederim. Saygılar sunarım.
TÜM YORUMLAR (2)