İstanbul Şiiri - Ufuk Faruk Köseoğlu

Karabulutlara muhtacım
Deniz dalgalı olmalı
Sokaklar dize kadar kar.
Hiç durmamalı fırtına.
İstanbul bırakıp gitmeli bana her şeyini.
Aman kedilere bir şey olmasın ama
Korumalıyım onları
Yoksa bu şehre gelmeye sebep bulamazsın
Sokaklar boşalmalı ama
Dar sokaklarda el ele yürüyemeyiz korkusu kapladı içimi
Sanki dünyadaki tüm sokaklarda el ele yürümüşüz gibi
Boğaz kurumalı. Gök maviliğini yitirmeli.
Bir de ağaçlar çıplak olsun.
Bilirim güzel bir manzara görürsen oraya döner gözlerin.
Bu şehir bitmeli ki gözlerin bana kalsın.
Sanki felaket kopmasa her gün 1 saniye bile olsa bana bakıyor olacaktı
Kıyamet kopacak bu şehirde gelmezsen.
Tüm şehir üzüyor beni.
Kavuşamamamızın acısını çıkarıyorum bu beddualarımla.
İstanbul bana düşman gibi bakıyor bir İstanbullu gibi.
Gelmezsen bu şehirde kıyamet kopacak sanıyorum.
Aman kedilere bir şey olmasın.
Belki gelmezsin ama ya gelirsen ihtimaliyle yaşıyorum.