İstanbul Şiiri - Vedat Aydoğan

Sessizliğe büründü bir gün, bir sabah
Gün gün, ay ay titreyen kalbim
Sonsuz ve sorgusuz bir cuma vakti
Daha bir arzusuz atar oldu
Sessizliğe büründü bir gün, bir sabah
Gün gün, ay ay titreyen kalbim

Fırtına tipi savurdu ruhumu
Ömrümün son deminde
Yine İstanbul
Aldı annemi çok severmiş gibi
Anılar yavaş yavaş unutuldu
Yeni bir ayrılık öyküsü gibi
Savurdu ruhları fırtına tipi

Buz tutmuş yollarında yalancı bir morgun
Biçare çömeldim duvar dibine
Duman duman eridi elimde sigara
Buz tutmuş yollarında yalancı bir morgun

Ötelerle sarmaş dolaş mahzun bir tabut
İki insan avucunda göğe yükseldi
Boyasız kokusuz biraz da ürkek
İçinde uyuyan buz gibi annem
Öyle sessiz öyle mağlup öyle titrek
İki insan avucunda göğe yükseldi

Ölüm kadar soğuk tutan yokmuş duyguları
Ölüm kadar anımsatan acı hatıraları
Yaprakları bir bir solan ömür defterinde
Ölüm gibi soğuk tutan yokmuş duyguları

Şaşırdım bir cuma vakti üşüdü bedenim
Şaşırdım kimsesiz kalan gönlüme
Birtakım sorular çeldi kalbimi
Birtakım sorgular bitti sanırım
Hem üşüdüm hem anladım hem tekrarladım
Hayattan bize kalan bu metruk paye
Muvakkat bir firaktır gitgide çoğalan
Ağladım kimsesiz kalan gönlüme

va