İstanbul Şiiri - Fatih Erbaş

Mahşeri çıldırışlarla geldim sana İstanbul!
Adını anmadan yattığım uykuları kusarak.
Geldim, hâlimi arz edip mihmandarına,
Asırlardır haykırdığımı susarak.
Sensizlik gayyasında yaşayan bir ölüyken,
Geldim sana, sessizliğini dinlemek üzere.
Ateşimi söndüremez yağan sulusepken,
Çünkü çığlığım, yalnız fethinle susacak.

Nicelerini kapından geri çevirdin İstanbul!
Uğrunda nice yenilmez fatihi heba ettin.
Kim bilir kaçını ölümün kucağına attın,
Bilmem kaç komutana yenilgiyi öğretttin.
Şimdi ben de geldim, biçare ve pusatsız,
Masumiyetini yitirmiş sayfaları yırtarak.
Sadağımda kırık dökük birkaç mısra,
Aşkının sarhoşuyken yakalandım kıskıvrak.

İstanbul kabul et ki gönlüm sesinden yoksun
Oysa sen her çağda sevilmeye mahkumsun.

Saçlarına yıldızlar serpiştirdim İstanbul!
Korudum gecelerini yırtıcı kuşlardan.
Yaşadığın her devirde yeniden doğarak,
Sakındım nefesini hercai unutuşlardan.
Bin yılın günahıyla kirli ellerin yazdığı,
Sen bu yalancı tarihin özlemi olamazsın.
Geldim İstanbul! Aç yaldızlı kapılarını,
Bırak da ellerim seni yeni baştan yazsın.

İstanbul! Yüreğim tepelerine tutsaktır,
Azat istemez, hürriyet aşkta yasaktır.

Durgun denizlerine ay vurmuş İstanbul,
Yüzüne hicran yorgunluğu çökmüş gibi.
Alacakaranlık basmış kadim sokaklarını,
Sonbahar kuru yapraklarını dökmüş gibi.
Diril ey kutsi şehir, ey süzgün sevgili!
Sen ki her nefes ölürcesine beklemeksin,
Sen ki güzelliğinle yedi iklime nam salan,
Sen ki imkansızlar imkansızını sevmeksin.

İstanbul! Fetih müyesser olana değin,
Er meydanı kalbine, koşacağım doludizgin.

Benle sona erecek biteviye öykün İstanbul!
Son defa ben çizeceğim karmaşık yollarını.
Asırlık semtlerini yeniden inşa edeceğim,
Bir solukta eriteceğim üstüne yağan karını.
Vakit geldi İstanbul, artık ne yapsan nafile,
Bozguna uğratacağım mağrur ordularını.
Kat kat gökyüzüne yükseltsen bile,
Yıkacağım yalınkılıç çelikten surlarını.

İstanbul! Son kez benimle sevileceksin,
El mecbur, tarafımdan fethedileceksin.

24.01.2022 Kadışehri