İstanbul Şiiri - Ayla Abak

İstanbul

Mabet ışığı martı çağrısı
Dolamış parmağını
dalgadan yeşillere
Gölgesi minare sakin
Kulesi sürgün münzevi
Bulvarlar kalabalık sahne

Hep bilinmeyen bir köşe
İçilmemiş çaylarıyla rüzgarlı bahçe
Çıkılmamış yokuşlar ne çok
Uğurlanmamış dostlar iskeleden de

Şairler kıyısında durgun
gün batımını gözler
Suyun vurmasını beton sahile
Devrilmesini gökdelenlerin
Bir miting bir meydan kalabalığı
İleri geri konuşmalarla hayata karşı
Ülke kurtarmayı ister her gece
Sözler düşer masaya
fatura ekmek reçete

Sabahı vapurdur
çalkalanır sislerde
Yorgundur fırın kepenklerinde
paslı gözleri
İstasyonda homurtulu isyanlar
Kayalarda yosunlu hıçkırıklar
Duyulmaz trafikte
bu senfoni de

Erguvanlar açtı mı bu sene baba
Yalılarla rakseden mayıs ağacı
Minyatür güzeli ece
Teleferik tellerine kuşlar konar mı

Etekleri köpüklü mavi saçarak
Semasını puslu yağmur içerek
Zikrini af diye dalga oyarak
dönüyor mu sular Kız Kulesi’nde

Yanıyor mu hâlâ Üsküdar’da
Çift kanatlı PVC pencere
Katipler yağmurda şimdi şemsiyelidir
Düşürmez kadınlar mendilleri de

Bıkmamış doğmaktan ama
Sığmamış da ölmekten
Taşmış kabristanları uzak varoş tepeye
Bir asker baba cebinde tütün
Bir de yeşil biçilmiş oğul saklar içinde