İstanbul Şiiri - Seher Doğan

Baktım bir sana bir de kendime
İstanbul!
Şöyle durdum sukut ettim
Al bayrağa yüzüm döndüm
Dalgalandı Fatih’i gördüm
İstanbul, ruhumun aynası
Kalk gidelim buralardan
Toprak toprak diyar diyar
Alalım Abdulmuttalip’in aynasını
İki cihan şelalesini
Sonra ağlar Eyüp nasıl
Ayasofya güller hası
Kalk gidelim İstanbul’um
Toprak toprak diyar diyar
Kız Kulesi iskelesi
Güneşimin ilk batışı
Denizdeki dalga sesi
Söylesene kimin nesi
Eminönü kunduracısı
Toplasın bütün kunduralarını
Kapalı çarşı ayakkabıcısı
Sevdiği rengini alsın da gelsin
Çifte minareyi duyup da kalsın
Ezan-ı Muhammed’iseherde
En derin valizine koyup da alsın
Evliyalar uyanıp gelsin
Ruhunu arşına alıp da gelsinİstanbul!
Ruhumun timsali güneşim
Topla artık gitme vakti vaktidir
Sabah kahvehanelerini uyandır
Simit kırıntılarını dök yerlere
En beyaz gülümsemeni seç
Düş yollara vakit senin vaktindir
Mecidiyeköy en derin emsalin
Yolların kara koyun misalin
Bütün biletleri kes at bugün
Vagonlarını boşalt da gel
Metro tramvay uğurla da gel
Kaldırımdaki en son insan
Kıbleni inşa et
Köşe başı durakladım
En son seni sayıkladım
Üsküdar İskelesi’nde durup
Ilık çayı yudumladım
İstanbul kadim şehrim
Kalk gidelim ruhumun aynası