İstanbul Şiiri - Abdullah Kuloğlu 2

İstanbul, saklama çehreni benden!
Gidersen sanki can çıkar bedenden.
Hani nicedir uğruna ölecek canlar bekledin,
İşte burdayız, ki tarihin gibi şanlı olsun ebedin!

Şimdi silkin ve çıkar toza bulanmış cevheri!
Güneşe doğ, güne ısın, tarih olsun zemheri.
Yeni bir başlangıçtır bu tarih sahnesinde,
Milletin umudu yeşerir garipler sinesinde…

Garibiz, garip ölsek de bize ne gam?
Feda etsek canı, cananı, olsak diğergam.
Hem bunları bilen var, ne yüklendiğimizi;
Mümine yufka yürek, kafire büyüklendiğimizi…

İstanbul, artık kendini bulma vaktidir,
Bu yeni değil, tâ ecdadımızın aktidir
Her ferde düşen yükü bir avuç omuzladı,
Geri kalanların sırtını dünya sıvazladı.

Güleceğin gün yakın, bu böyle biline!
Bizimkisi su taşımak, İbrahim ateşine.
Burası devletini candan çok sevenlerin yurdu,
Kalk artık önder ol bize, saat şafağa durdu.

İstanbul, adını sayıklamak bile duygulandırır,
Seni tanıyanı, söyle, hangi serap kandırır?
Aşk ateşinde pişenleri topla etrafına şimdi,
Yoksa yok oluruz, acele et, çuval delindi!