İstanbul Şiiri - Serdar Saparow

Derin tarihinle övünen şehir, ben sana kırgınım be Istanbul!
Yaşarken acı var, mahşeri sızı, kim bilir ki, unutulmak ne zor şey.
Kim bilir ki kalbimdeki alevi, heyelanlar kuşatmış ki etrafı...
Sesin çıkmaz sanki sonsuz rüyada, sürgünlerde umut olmak ne zor şey.
Tam karşıdan esen fırtına için, dünyalar gerekmez tek yürek kâfi...

Bilir misin, erken gelen baharı, erken erimekse karın adabı,
Ne bağda seyir kalır ne dağda seyran, ne de erken öten kuşların sesi.
Tüm bunlar bir anda sende yaşanır. Kırgınım be sana, ey koca şehir!
Yeditepen alay eder pervasız, Topkapı seyreder tutmuş nefesi.
Ama biliyor musun, şu vapur sesi, yazık, artık uyandırmaz her seher...

Söyle şehir söyle, kalp var mı sende, yoksa taştan mıydı yüreğin senin,
Bir siluet gibi gelir geçerim, kaldırımına iz koymadan sönerim...
Bu gönül çok şey istemedi, tek ömürlük nefes, bir de sigara...
Şiirlerimi, masum çocukluğumu...bir de, bir tek beni bana verin...
Beni bana verin, son isteğim bu...çünkü ne çok hırpalandı bu ara.

Ne var ki, ben sana şiirler yazdım, karanlıkta akan yıldız misali...
Son nağmemi çiçek yaptım boynuna, hüznünü ise attım azgın boğaza...
Aşkım senin için yazılmış mısra, bestelerim daim vefalı kulun...
Ah, zalim İstanbul, malum İstanbul... kırılmış düşlerim gelmiş niyaza...
Oysa, son dileğim olur mu bilmem...senin koynunaydı Son Yolculuğum! Ben sana...aslında inan kendime...çok kırgınım... çok kırgınım, İstanbul...