İstanbul Şiiri - Mesut Kaplan

Hey gidi
Dünyaya dar gelen İstanbul
Bana ar geliyorsun
Yaşattığın her saniyenle
Utanç veriyorsun

Hey gidi İstanbul
Bu kadar gururlanma
Eşin yok diye dünyada
Söyle, bugüne dek
Ne verdin bana
Bir acı kader
ve çekilmez çileden başka

Merhem mi oldun
Kapanmayan yaralarıma
Tel mi oldun yüreğimdeki sazıma
Nimet mi verdin fukara soframa
İlaç mı oldun dertli başıma
Kulak mı astın haykırışıma

Ortak mı oldun acı feryadıma
Neye yarar
Anadolu’ya olmuşsun yuva
Neye yarar kâfiri barındırmamışsan yolunda
Neye yarar
Bana yar olmadıktan sonra
Yoksa yetimiz diye mi
Hiç inmedi eller
Bugüne dek
Hep sırtımdan vurdu sevenler,
Bırakıp da gitti terk etmem diyenler

Söyleyin şimdi ağlamak ayıp mıdır bana
İsyan etmek günah mıdır bana
Söyleyin, susmayın
Allah aşkına

O günler ana
Dün gibi hiç çıkmıyor
Hep aklımda bir film şeridi gibi
Sanki hayalimde
İstanbul'un kırık dökük
Bir gecekondusunda oturduğumuz zamanlar
Soğuktan tir tir titrediğimiz anlar
Benim sana yastık, seninse bana
Yorgan olduğun akşamlar

Gençliğimi çaldın İstanbul elimden
Korkuttun beni sır vermediğim sevgimden
Yarınları mı beter ettin bugünden
Söyle nedir istediğin benden
Hain İstanbul, zalim İstanbul
Kahpe İstanbul

Beni cahil sanma
Ben Anadolu insanıyım
Ruhumda temizlik, saflık var yanlızca
Ben var ya, ben üç kuruş için
Şerefimi aldırtmam ayaklar altına
Ben var ya ben, menfaat uğruna
Oynatmam gururumla
Ben var ya ben bir avuç askerle
Bizans topraklarında
Gövde gösterisi yapan beylerin, ağaların
Paşaların torunuyum
Ben sana boyun eğmem İstanbul
Var en git kendi yoluna