İstanbul Şiiri - Mehmet Eymen Gökçe

Şehirler, kıtalar,Çöller ve bütün somut olan şeyler bitiyor... Bir kerelik ya da bir kaç defalıkla sıradanlaşıyor. Ruhun böyle bir özelliği yok, sevginin aşkın böyle bir mantığı yok.
Hangi eşya bir süreden sonra çekiciliğini koruyabilir ki, ya düşünsene, sen hep ruhunun çekiciliği yüzündeki ifadeler güneş gibi,her gün yılmadan özlediğini, düşünsene!
Bir gün güneş doğmasa ne olur biliyor musun, hersey birbirine girer,tekrar zaman kavramı yeniden gözden geçirilir,yeni insanların mekanları değişecek.
Ya Körler için ne demeli, birsey değişmez onlara göre, onlar zaten kendi içinde ışığını hep var etmiştir.
Beklentisi olmayan insanlar körlerdir. Görmek istemezler, onlar için dunyalari zaten aydınlık ve üstelik bu kadar saflar ya biz görerek onlar ise hissederek yaşıyorlar,dokunarak ve duyarak...
Ya kör olmayıpta,görmeyenler! ..
Şimdi, insanlarla ve şehirlerle başbaşa kaldık, vasıfsız bir edayla.
Bırakalım nesneler hayatımızda gitsin, Tutsak olmayan mekanlara gidelim,kendimizi bulmaya yarayan ve birşeyler paylasmak için, Varolmuştu şehirler,mekanlar yaratılıyor her geçen gün...
Düşünsene istanbul böyle bir şehir; ama istanbul da senin için bir kaç gün sonra çekiciliği,gizemini kaybedecektir. Çünkü sana ait bir sey değil, senin gibi bir sürü insanı uğurlamıştı. Binlerce insanın arkasında el sallayarak bir kaç saatlik heycan yaratmıştı.
Giden yığınların, getirdigi insanlarla dolup taşmiştı içinde.
Her gün ne acılar hissettiklerini bilemezsin bu insanların.
Aslinda istanbul bizans, Osmanlı bütün o imparatorluklara yâr olmamışsa, bil ki kimseye yâr olamaz.
Ancak onlar için bir izlenim bırakır, tarihilerine şahitlik eder, bağrına basar, uvey evlad muamelesi yapar...Ya sonra?
Istanbul günün anlamlı olduğunu göstermek için de kendini çekiciligiyle var etmesini biliyor.
Simd martilar da sakıldı istanbul'dan. Ya sehir kalabalığının yarattığı o kirlilik,deniizi ayni deniz mi simdi... Hep büyük sehirlerin içinde var olmuştu acılar, kimisi umut arıyor, kimi bir kaç saatlik bir kahve niyetine deniz manzarasi bir heycan yaratıyor istanbul.
Istanbul,neden Ankara değil, neden izmir değil ya da Mardin.
Istanbul Herkesi imkansız olanı yöneltmek mecburiyetinde bırakmış. Şimdi orda ne acılar var olmuştu, acılarımız o bütün olumsuzlukları bize nasıl umut verebilir ki,ne kadar çekicilik getirir. Acının çekiciliği var olmamıştı.
İstanbul celledların,berduşlerin ve vefasizlerin mekanı olup gidiyor...
Yine umutlar yeşeriyor hissi veriyor insanlara, nesnenin çekiciliği ne kadar mutlu edebilir ki? . Bakın eğer kız Kulesi aynıysa, yerindeyse, o ruhu yaşıyorsa demek ki,istanbul herkes için aynı hissi veriyor. Ya kadının ruhunu, herkes mi görüyor? Bir nesne değil ki bedenin,ruhun ve ardindaki güzelliği görmek lazım.
Bitmeyen bir gün,geçmeyen bir zaman yaratsin.
Hemen gidilen bir yer gibi,ilk heyecanın ötesinde bir ruhun vardi ve ben onu görüyorum, istanbula ya da baska yere gitmem gerekmiyor.
Şehir hülyasinın yüzü, istanbul...Arı gibidir:Bir yandan balın sifalığı seni iyilestirirken; bir yandan da içine zehirler bırakıyor. Ben seni bir şehir kalabalığıyla değil, seni doğada var olan bir kapının içerden açan doğanın gizemini gibi seviyorum.
Ne kadar şehirler, kıtalar, denizler ve çöller var olsa da bunu bir sahibi vardı, sanki bizim gibi sahipleniyoruz.oysa o kadar şeye sahibiyiz ki, var olmayan şeylere var bizde.
Sehirlerin arkasında gitmek değildi, sevginin ardinda sürükleniyoruz.
Artik zamanla beraber, mekanlar de yerleşmedigini gördüğü zaman,seni kabul etmeyecektir.
Şehirlere seni kovdu mu, o zaman doğanın güzelliğini görmen için, hiçbir sebeb olmayacaktır.
Yaylalarda baharin olduğu, çiçeklerin açtığı, bülbüllerin olduğu yerlere git! Git ki,senin için hersey bir İstanbul olsun ve her zaman amacina yavas yavas ulaşmaya çalış, tesadüfi olsun yaşaman,zaten yaşamak desadüf degil mi?