İstanbul Şiiri - Necati Gedikoğlu

İstanbul’u biz değil, İstanbul bizi aldı.
O dağların soylusu küheylan yolda kaldı.
Beton duvarda hapis, yaylam yürekte kaldı,
Değil biz İstanbul’u İstanbul bizi aldı.

Akrabalar el olmuş gözlenen yol yel olmuş.
İstanbul bizi aldı insanlık yolda kaldı.
Cenneti soldurmuşlar betonla doldurmuşlar.
İstanbul mahzendeki küflü tabloda kaldı.

İnsanların içi boş kim içlerini çaldı?
Fatihin sevgilisi sanattan geri kaldı.
Beyinleri çıkarıp samanla doldurmuşlar.
Yüreklerden sevdayı manukyanlar mı çaldı?

Bizi bizden çalanlar ruhumuzu da çaldı.
Boğazın hatırası truvalar da kaldı.
Çağlara ufuk açan çağ gerisinde kaldı.
İstanbul truva da bize de varoş kaldı.

Mehteranın haşmeti imdi gölgede kaldı.
Fatihe fatihayı Beethoven’dan devlet çaldı.
Şairin yüreğinde gerçek İstanbul kaldı.
Yinede umut varız yeni güne az kaldı.

Eşek meydanda kişner,atlara fayton kaldı.
Bize de gemileri gökten yürütmek kaldı.
Çağların anahtarı miras dedemden kaldı.
Pusatımı kuşandım bir tek besmelem kaldı.