İstanbul Şiiri - Saffet Çakır

İstanbul!
Başımı tarihin dizine koymuş inliyorum
Uzaktan nal seslerini dinliyorum.
Eli kınalı gelinlerin duvağında tül
Bülbüllerin dilinde açan gonca gül.
Mecnun ve Leylanın okuduğu okul
Şule şule ruhuma sokul
İstanbul İstanbul! ...

Adına ne türküler ne ağıtlar yakıldı, ama
belki bir kadın ağlıyordur başını dayamış cama
ve sen İstanbul içimde sızı, kalbimde yama
Issız bir köşede kıvrılmıştır bir garip
gel sen kendi şarkını söyle ruhuma girip
Cihanın çeşm'in de çiselenen gül
yedi verenlerin kalbinde açan sümbül
İstanbul İstanbul!

Boğaz köprüsü rengarenktir şimdi
umurunda olmadan bu muamma hayatın
Kimbilir kim takılmıştır ardına beyaz kanatlı atın?
Trafik asrın savaşı, bir sinir harbidir başlar
el kol hareketiyle çatılır kaşlar.
Metrobüslerin homurtusu gelir derinden
Her mezarlık bir nasihat, ağlar kederinden.
Kimbilir hangi sessiz gemi şimdi kalkar yerinden
ah, dokun ruhuma usul usul
Gözlerinde kayboldum yüreğinde beni bul
İstanbul İstanbul!

İstanbul!
Özgül ağırlığı bir ülkenin, aşkın kısa tarifi
Tuz basmış yüreğine sevdasına yandığım
Ecdadın gözlerime baktığı, dağları yaktığı şehir
İki kıta'nın sevimli çocuğu, bir mavi nehir.
Boğazda yakamozların ışıltısı, kırık aynalar
martıların kanatlarına takılı kalmış sevdalar.

Semada sarmaş dolaş ezan sesleriyle
Şimdi gidiyorum, gitme diye ardımdan bağır!
O sevda ülkene beni bir daha çağır!
Ve kaybolursam dönemezsem, beni bul!
Yüreğimde biricik kızım, sadr'ım da oğul
İstanbul, İstanbul!