İstanbul Şiiri - Dilek Mert

İstanbulum ol benim sanadır susuzluğum
Kurudu dudaklarım
Örüyor ayrılık ağlarını kabuk bağladı yaralarım incilerim dökülüyor
Döküyorum maviye!
Gece karanlık
Bana bir İstanbul tangosu çal sol yanım yalnızlık düş omuzlarıma
Hiç tutunamadım ben saçlarına
Hiç düşüremedim başımı omuzlarına dört taraf soğuk
Denizim ol benim sana varmak için köprüler kurayım
Tut ellerimden!
Biliyor musun hiç bu kadar koymazdı bana uykusuzluk
Varamadım ben sana yollar tuzak önümde engeller var ama
Uçamadım kuşlar gibi
Konamadım senin şehrine
Bir düş kur!
Yağmur yağsa ben görünsem pencerenden alırmısın içeri
Buğulansın camların gözlerim düşsün sokağına
Açsan kapıları ben gelsem bırakmasan beni ayaz kaldırımlara
Boynu bükük gönlüm
Pazartesiyi anlatsam
Salı beklemelerimi gelmeyen cumartesileri olmadığın pazarları
Umut yakıp yakıp bir sonrasına tutunduğum sigaram
Saymadım kaçıncı sönmemiş yarım ıslak izmarit
Düşüyor gözyaşlarım
Sevmek bambaşka birşey şimdi ben sana bölünüyorum
Yağmurlar yağdı korktum
Şimşekler çaktı korktum
Gökgürültüsü beni hiç bu kadar korkutmazdı yokluğun eklendi
Bacaklarmın arasına gömdüm başımı
Ağladım!
Seni kendim bildim
Seni ben bildim aldandım oturdum aldanışıma bir şarap açtım
Kırmızı kırmızı seni içtim ben dudaklarımdan süzülürken acı
Hangi ağaca yaslanayım
Hangi bağın bahçesinde açan gül olayım kuruyor yapraklarım
Benden hiçbir şey tek bir iz kalmadı yani öyle mi?
Artık beni sana soranda yoktur öyle mi?
Kalabalık aşkla geldim ben dolu dolu sana
Oynamalıydım aslında!
Uslu çocuk olamadım sevemedin sen beni kanmadım kanmış gibi
Sen oyunlar oynarken ben uzaktan seyrettim onları
Dargınım gecelere!
Hani gece
Hani sen hani ben
Sen mi yalansın geceler mi?
Hadi ben sevdim seni
Hadi herşey platonik ben yazdım ben çizdim ben oynadım
Ya sesin çocuktum elimde tutuşturduğun kırmızı elma şekerlerim
Kanıyordum sana
İstanbulum oldun benim ne öpebildim ne de doya doya kokladım...! ! !