İstanbul Şiiri - Hakan Baş

Vay zalim İstanbul,
Ne işler açtın başımıza.
Bir tek biz mi yürüdük o istiklal caddesinde?
Ya da bir tek bize mi kızdı o mavi denizin?
Senin martılarına simit atmaktan başka ne yaptık biz?
Neden bizim dağlarımıza kar yağdırdın?
Gözümüzü Nisan mı sandın sen?
Ey İstanbul.

Söyle İstanbul konuş.
Neden bizi hor gördün sen?
Yolların da asfalt olup erimedik diye mi bütün bu sitem?
Eyüp Sultan’da, Hamidiye’de, Eminönü’nde, yapa yalnız kalışımıza mı?
Neden bütün sevdiklerimi çaresizce hapsettin içine sen?

Önceden mutluluğu bir çocuğun gülüşünde bulurdum ben.
Şimdi para verip alasım geliyor.
Mutluluk bu İstanbul,
Senin gece kulüplerin değil.
Bebek’te, Tarabya’da, Etiler’de,
Bir gecelik eğlence değil ki mutluluk,
Al şunu da üstü kalsın diyebilesin.

Vay zalim İstanbul
Ne işler açtın başımıza.
Çok mu şey istedik senden?
Neden bizim dağlarımıza kar yağdırdın?
Gözümüzü Nisan mı sandın sen?

Koskoca şehirsin, içinde türlü türlü insanlarınla.
Sor bakalım mutlu olan kaç kişi var?
Elinde simit tablasıyla,
Gözü yaşlı çocuğuyla,
Neden herkese eşit olmadın?
Neden bizi kazananlardan saymadın sen?
Ey İstanbul?

Bir tek bize mi gücün yetti İstanbul.
Yolunda asfalt olup erimedik diye mi bütün bu sitem?
Yalansın İstanbul
Tuzaksın İstanbul
Benim sevdiklerime cehennemsin İstanbul.