İstanbul Şiiri - Mehmet Yardımcı

Askere giden İstanbul’u anlatırdı bize
Elliden önceki yıllarda
Ben daha önlüklü çocukken
Kenar mahallesinde Zile’nin

Ahırkapı derlerdi
Gübre çekilen
Büyük kapı gelirdi gözlerimin önüne
Günü birlik

Bahçekapı derlerdi
Evin arkasındaki tek kanatlı
Bahçeye açılan
Menteşesi meşinden dar kapı belirirdi gözümde

Unkapanı derlerdi
Unu anlardım da
Kapana anlam veremezdim bir türlü

Vapur deyip
Boğaz dedikçe gözleri ışıyarak
Ben babama bakardım hep
Yutkundukça
Kabaran boğazına

Zeytinburnu dendiğinde
Anamın sayarak önüme koyduğu
Kara şeyleri düşünürdüm
Burnunu çıkaramazdım bir türlü

Deniz deniz derlerdi ikide bir
Halama sormuştum
Ne ki diye
Kıyısında çimdiğimiz göleti göstermişti
Aha böyle bir şeymiş deyip

Sonra okul başladı ellili yıllarda
Öğretmenler büyük kentleri anlattılar
Deniz kavramı
İstanbul adı biraz daha ışıdı düşüncelerimde

Gün geldi
Bir de baktım İstanbul’dayım
Masallar ülkesinde çocukluğumun

Anlatamazlarmış meğer seni
Askerlik için İstanbul’a gidenler
Tarih bilmediklerinden

Sen bağrında sakladığın
Telli Baba
Çakır Ağa
Merkezi
Eyüp Sultan
Rüstemî’yle
Bir erenler kentisin

Sen
Depremler geçirmişsin
Teodor’un heykeli kırılan
Ayasofya kiliseyken kubbesi yıkılan

Sen
Yangınlar görmüşsün
Cibali’de
Kadırga’da
Cihangir’de
Binlerce kişiyi yuvasız bırakan

Sen
Kültürün de beşiğisin
Tarih senin bağrında tarih olduğunu bilir
Menkıbeleri seninle başlar padişahların
Balıklar sende görmüştür inci yemeyi
Saraylar
Saray olmanın tadını sende tatmıştır
Yalılar yalı olmayı sende

Ey camiler kenti
Yıldız yıldız ışık yükü yedi tepenin

Kız Kulesi’nde efsane
Boğaz’da güzellikler zinciri
Ne tarifin mümkün senin
Ne sözcükler yeterli övmek için