İstanbul Şiiri - Lütfiye Nacak

Yaşama vurulmuş yüreğim,
Şu yaşamda sana vurulmuşum İstanbul.
Kadıköy vapurunu görmüşüm günbatımlarında
Her batışta,seni batırmışım İstanbul
Körpecik çocukların yollara sacruluşunu,görmüşüm..
Bir sokak serserisinin; bitirim konuşmalarını...
Çöplüklerine,aç umutlarını bastıran bir kadın görmüşüm.
Dinlemişim gecenin karanlığında;
iki yosmanın zehir zemberek konuşmalarını..
Boğazda bir yemekte,çıplak ayaklı bir çocuğun gözleri,
Dözlerimi kanatırcasına,delip geçmiş....
Sevmişim gene de seni.
Dinlemişim martıları,çıplak ayaklarım denizde
Güneşin güzelliğini sende farketmişim.
Köklerimi çekerken yaşamdan,lodosun dolaşmış boynumda
Bir kadın gibi sarmış beni..
Gözlerimdeki yalnızlık,ışıklarında sönmüş.
Hatta aşık olmuşum,
Yarım kalan türküm,yüreğimde saz olmuş birdenbire..
Ne çok sevmişim seni İstanbul.
Cefanı,sefa yapmışım
Kapıları kırık kırk kapından geçmişim.
Adına zulüm demişler,ben güneşi seçmişim
Gözümün bebeğinde umutlarımı idam etmişimde
Seni ölesiye yeşertmişim.....