İstanbul Şiiri - Mahmut Özen

Tezek kokulu köyüm uzakta kaldı.
Ben beton kokulu şehirde kaldım.
Gideceğim yer geçen sapaktaydı.
Ben yanlış şehirde: Ankara’daydım.

Alabildiğine insan kalabalığıydı.
Benim bir yarım İstanbul’da kaldı.
Şaşırdım kaldım nasıl atsam bir adım.
Bir adım daha atsam karanlıktayım.

Alıp getirsen sevgiliyi ta Üsküdar’dan,
Yaşarım hayatı baştan,karım çoğudur zarardan.
Sisli sabahlarında güzel İstanbul’un.
Seni bir gördüm bir görmedim yanımda

Baştan başlamak, geçmişi yaşanmış saymadan.
Boğaz’ın soğuk sularında,arınmak günahlarından,
Bunaldım sisli,bulutlu havalardan.
Eyüp sırtlarında ayık gezinen vardı.

Ben her semtinde gizlenen sarhoş adamdım.
Beklediğim sendin,ancak düşünce ve hayaldın.
Kendin İstanbul’da,İstanbul beni benden aldın.
Denizi ayrı kokar sokaklarına taşardı.

Söylesene denizsiz İstanbul’u neyleyim.
Sensiz aşkı….
Denizi olmayan Ankara neyse bende aynen öyleyim.
Vakitsizdir yağmurları Ankara’nın, dedim ya Ankara gibiyim.

Vakitsiz gözüm yaşlı bende aynen böyleyim.
Sen dedim ya, hayalin, hayalinse İstanbul,
Bırak İstanbul yollarında senin için.
Öleyim…