İstanbul Şiiri - Yusuf Değirmencioğlu

Ey İstanbul seni ben hangi sözle anayım
Tarifsiz bir güzele hangi sözü bulayım

Bir mutsuz gelse sana yüzü güler şad olur
Bir cahil ayak bassa değişir irşad olur

Şairler senin gibi bir güzeli överken
Yağmurunda başkadır üsküdara giderken

Bir gören birkez daha görmek ister çehreni
Dünyaya destan ettin lâle bahçelerini

Her adımda bir tarih yaşıyor canlı canlı
Her adımda eser var roma bizans osmanlı

Cami kilise havra kardeş gibi yan yana
Medeniyet işte bu görüp de anlayana

Bir güzelin boynunda gerdanlık gibi surlar
Ve sanki küpesidir kulağında adalar

Vapurlarla yarışan martıların sesinden
Mest olur nice aşık görüp kız kulesinden

Mehtapda ay ışığı vururken marmaraya
Seyrederek geçerim asyadan avrupaya

Gelen gidenin bitmez dökülür gözden yaşlar
Mutlulukda hasrette haydarpaşadan başlar

Duyanlar derki davut yaşasaydı bilseydi
Gelir minarelerden ezanları dinlerdi

Çöllere düşen mecnun istanbulu bilseydi
Yar edinir kendine leylayı terkederdi

Ey istanbul
Büyülü bir sevdayı fısıldarken gizlice
Yetmedi methiyene ne aruz nede hece