İstanbul Şiiri - Olcay Derecik

..
Tut ellerimden İstanbul.
Buz tutmuş yüreklere kayıyor gönlüm.
Bütün baharlar ıslak
ve kaygan mutluluğa kurulan düşler..

Üşüyorum İstanbul.
Geceleri ayaza çekiyor yalnızlık
ve içime işliyor
sevdiklerimin giderken bıraktıkları soğukluk..

Tut rüzgarlarını İstanbul.
Savurma artık beni
Ondan, onsuzluğa.
Çek vapurlarını denizlerden
ve çekip al artık beni bu dehlizlerden.

Yorgunum İstanbul.
En az senin kadar.
Gidelim mi buralardan.?
Üstümüze basıp geçen insanları nasıl sevebildiysek tekrardan,
Öyle gidelim mi.?

Yok İstanbul yok.
' O ' yok.
Yok işte ' O '.
Ne kadarda boşuz ikimizde
ve boşluktayız kaldığımızda kendimizle.

Galata' dan Kadıköy' e Aşk basmadık yer bırakmadık.
Yar, bıraktı.
Gönlümden içeri girerken
Ayak bastı Yarası..

Hadi,
Tut ellerimi.
Gidelim İstanbul.
Bize burdan Aşk çıkmaz.
Aşk' ın içinden çıkılır mı hiç İstanbul..