İstanbul Şiiri - Mehmet Kaya 2

Ey mukaddeslerin beşiği şehir,
Mefhar-ı kâinattır sana mubaşir.
Âlem-i İslâm’ın nuru, fecr-i sadıkısın;
Tarihimiz üzerinde bir güneş gibi parlarsın.

Yaratılışından beri sana hayrandır kâinat,
Ulubatlı’lar, Seyyit Çavuş’lar sana gerdiler kanat.
Her bir taşına, düşmüş bir baş;
Nice şehitler sana olmuş yoldaş.

Hangi şehirdir ki İstanbul demez,
Hangi kördür ki İstanbul’ u göremez.
İstanbul’da doyasıya yaşarım her günü,
Bir gün ayrılsam canandan, yaşarım sürgünü.

İmanın nuruyla münevver bir komutan,
Haydin dedi cengâverlerine dört bir koldan.
Gürleyince Büyük Top, Topkapı’dan,
Ervahları bile titretti mezarından.

Güzelliğinle gönüllerini süsleyen sultansın,
Eyyüb’ün, Fatih’in İslam’a armağanısın.
Sinan’lar, Şemseddin’ ler yetiştirmez oldun,
Silkelen, şahlan ayağa kalk ey İstanbul.