İstanbul Şiiri - Ahmet Dartar

Sen ki;

Gönül ağacımın kökleri sarkmış

Mekân kılmış senin latif sedanda

İnim inim inler nâdide kamış

Kuvvetsiz ve bîçare seni senâda

Ucsuz bucaksız ve de hüzünlü mavi

Mesâ vakti sana mahkûm tasavvur

Gönül tatlarını toplayan evi

Sirayet ettiren nazlı gravür

Bahtiyar bir behçetle neşît meskenim

Uzak olsun senden bil-cümle zurur

Zuhûra muğlak hâfi sevgilim

Letâfetle her akşam karşımda durur

Cedîrdir zâtına senây-ı sermed

Ecline şuarâ sarf eder eyyâm

Müjdeledi seni Resûl MUHAMMED

Muhassen tabiat, Memdûh bir kıvam

Senki hâkânısın sâir düvelin

Muhterem kılınmış cümle zerrâtın

Tedammun mekânı nice güzelin

Hüzün tablon senin hüsnün beratın

Raihât-ı yonca sarmış leyâlin

Osmâniyye mimarı muhteşem diyâr

Yedi zülfeli bembeyaz gelin

Fucûrata mustakar cezâya bekâr

Ben ki;

Vuslata hasret çeken kalbe sâhibim

İntizârım hatmolsun gel beni bul

Demin sendeydim şimdi sensizim

Leyli leylam olan İstanbul…