İstanbul Şiiri - Naim Bakoğlu

Ne zaman gözlerimi kapasam
kendimi hep İstanbulda bulurum!
Önce dalarak gizlice Gülhane Parkı'na
renk renk güller dererim.
Sonra tutunarak sesine
maviliklerde bir vapurun
dalgalanırım zirvesinde yükseklerin.
Martılar kıskanır hızımı.
Aldırmam.
Anî dalılar yaparak
gezerim İstanbulo sokaklarında.
Tek tek uçar kendiliğinden
elimdeki mis kokan güller
ve takılırlar birer birer
yakalarına tombul memeli kızların!
Mutluktan güller açar yüzlerinde.
İnanılmaz bir güç hissederim dizlerimde
ve rüzgâr gibi koşarak
salınırım Cağaloğludan aşağı.
Şaşkın gözlerle bakar bana geçenler.
Aldırmam.
Eminönü'de
Yeni Camiin orada
güvercinlerim vardır
beni beklerdler.
İki avuçluk yem borcum var onlara.
Veririm de sevinir güvercinlerim.
Konarlar omuzlarıma
kulaklarıma şarkılarını mırıldanırlar.
Ben de mırıldanırım onlarla birlikte.
Etrafımdakiler belki beni deliğ sanılar.
Aldırmam.
Takarak gönül kanatlarımı
yeniden yükselirim göklere.
Yedikule
Topkapı
Dolmabahçe serinlenir
kanatlarımın gölgesinde.
Ateşler püsküren Yaz Bahar'a dönüşür.
Her taraf yemyeşil.
Dallarda çiçeklerin binbir çeşidi.
Böyle bir şehir bahşederim İstanbullulara.
Sevinirler.
Memnun imzamı atarım altına eserimin.
Hayret!
Gözlerim yorgun düşer
uzun İstanbul gezisineden.
Açılmak isterler.
Bu defa dilencisi olurum hislerimin.
Dize gelir yalvarırım:
- Gayret gözlerim
gayret!

Naim BAKOĞLU
(17.08.2006)