İstanbul! Şiiri - Arzu Bıçakçı

Seni bir şehrin içine sığdırmak, utandırıyor beni.
Oysa sen bir şehirden fazlasını veriyorsun bana.
Nefes alamadığım anlarda nefesim oluyor,
Sığmadığım da dünyaya, hayatım oluyorsun.
Nehirler düşey akmaz derlerdi.
Ben en çok senin, Boğaziçi’ne dökülüşünü sevdim.
Öyle yüksekten baktığında görünmezmiş hayat.
Meziyet değilmiş sana tepeden bakmak.
Yalanlayıp seni Galata’ya çıkmak...
Ben en çok, senin Galata’daki görüntünü sevdim.
Hani her güzeli görmek değil de, onu yaşamakmış ya en önemlisi...
Ben seni sende yaşamayı sevdim İstanbul
Sana diyemem güzel. Hiç olmadın sen.
Sana sıfat bulamaz, seni sığdıramaz bu kalemim satırlara.
Bırak İstanbul yalnız düşlediğim olsun.
Bırak İstanbul bana kalsın, hatıralar sana...
Demiştik ya en güzeli Ortaköy’dür diye...
Karar-ı nizamı eylemeden evvel, dökmek istediğim seni boğazın serin sularına.
Yalvarış ya da yakarış. Dudaklarım çatlamış, seni anıyorum her nefeste.
Şimdi sana susamış kalbim, utanıyor seni sığdırmaya satırlara.
Seni sığdırmak yakışmazdı da bir şehre,
Ben senin en çok, Kadıköy’den bana bakışını sevdim.
Fenerbahçe’de ışık saçmanı,
Beşiktaş’ta peşimden koşturmanı,
Atlas’taki sinemanı,
Mısır Çarşısındaki kalabalığını,
Beyazıt’taki turistini sevdim...
Ben senin en çok, Yunan’dan sıyrılışını,
Dünyadan soyutlanışını sevdim.
Seni hep sevdim İstanbul.
Sen hep Galata kadar uzun, Boğaziçi kadar derindin.
Ben seni, hayatıma sığdırmayı sevdim İstanbul!