İstanbul Şiiri - Safiye Özgöç

Fırtınalar kopuyor yüreğimde,yağmur ve ayaz,üşütüyor sensiz bedenimi
Bekliyorum geleceksin diye..
Ah istanbul ah, neler gördün kimbilir, ne aşklar ne sevgiler...
O muhteşem boğazına hangi sevdaları gömdün?
Hangi umutsuzları aldın karanlık sularına.
hangi aşıkları meze ettin,hangi sevgilere zehir oldun?
Nelere şahit oldun istanbul?
Öyle çirkinsinki bugün istanbul.
Boğaz bile boğuyor beni baktıkça.
Oysa ne kadar güzeldin.
Kızkulen,hisarın,taksimin,hidiv kasrın,boğazınla..
Off istanbul..
Sana baktıkça doyamıyordum.
Ben nankör değilim istanbul,güzelliklerini inkar etmiyorum.
Ama artık göremiyorum,hissedemiyorum seni..
Ahh istanbul yanlız değildi, sana gıptayla bakan gözlerim..
Seni gezerken her yeni keşfedişte yanlız değildi heyecanlarım...
Şimdi ise boşuna değil haykırışlarım...
O yoksa herşey karanlık herşey boş.
Artık sende... sende yoksun istanbul....