Ístanbul Şiiri - Selvi Çelik

Bügün sana tepeden baktım.
Mavilerinde salına salına gezen kayıklar.
Rıhtımında yelkenlerinin ihtisami ile duran vapurlar,
Ve onlari bekleyen,
Acele ve telaslı insanları gördüm,
Ístanbul..

Íddasına,karşılıklı duran ahşap evlerin.
Geçit vermeyen dar sokaklarında
seyyar satıcılarin yarışa girmiş,
Patates sogan beş yüz,elma erik bir milyon,
Melodi eşliginde bagrışan sesleri duyuyorum,
Ístanbul..

Endami ve duruşu ile şatoya benzeyen villa,
Ardında gece konduyu görüyorum,
Íçinde hasta yatan ananın feryatlara boğulmus çoçuğu,
-ölme anne ölme,bugün sana ilaç parası kazandım ölme-
Diye cığlıklari duyuyorum,
Ístanbul..

Artist olma hevesine evden kaçan sübyanlar.
Terk edilmiş,tinerde çare arayan,
Sokaklarında çaresizliğini paylaşan günahsızlari görüyorum,
Ístanbul..

Zengin,gururlu sandıgını,
Zarif ve sosyetik ayaklarını yapan hanfendilerin yanında prosunu içen beyleri,
Hak hukuk tanimayan insanlari görüyorum,
Ístanbul..

Fatih Sultan Mehmet'in sana bıraktıgı şahaser armağanı,
Nefes almadan inceleyen yarı çıplak ziyaret eden türistleri görüyorum,Ístanbul..

Gücenme kırılma yıllar önceki güzelliklerini,efsanelerini göremedim.
Kanatların kırılmıs çırpınma.
Sende benim gibi yavaş yavaş eriyorsun.
Son gördügüm bu,
Ístanbul..