İstanbul Şiiri - Cenk Ulupınar

Kolkola girmiş, arsız
iki kızkardeş gibi dolaşıyorlar;
öfke ve aşk.

En çok da bu şehri
seçiyorlar.
Canım İstanbul,
biliyorum canını yakıyorlar.

Yedi tepesinde hüzünlü
geceler yükseliyor arşa.
Çığlıkları duyulmuyor,
camilerin megafonlarında.
Oysa ağlıyor Kızkulesi,
denizden kaçarcasına.

Beyaz bir fular gibi
asil ve şık Boğaz.
Üzerinde milyon dert taşıyor.
Titriyor yorgun bacakları.
İstanbul sessiz,
kaderini yaşıyor.