İstanbul Şiiri - Yusuf Kılıç

Dört mevsim içinde durur baharı
Yeşillik içinde dal İstanbul’da
Mavi deniz coşar coşar sakinler
Solmaz bahçelerde gül İstanbul’da

Vapur denizde çalar borusun
Kırk yıl dursan bilemezsin yarısın
Mevla seni düşmanlardan korusun
Yatar bükülmedik kol İstanbul’da

Ne güzeldir dolmabahçe sarayı
Oturup dinlensen görmen karayı
İnsanlar durakta bekler sırayı
Hem ince hem zarif dil İstanbul’da

Böyle bir şehiri yoktur cihanın
Elleri kırılır seni yıkanın
Emaneti bize ol Fatih Han’ın
Yavuzun kabrini bul İstanbul’da

İstanbul şehrinin fatihi olan
Ayasofya’da ilk cumayı kılan
Eyyub Ensari’nin kabrini bulan
Şah-ı Akşemseddin var İstanbul’da

Nice bin evliya nice bin arif
İsmini saymakla edilmez tarif
Yavuzdan emanet hırka-i şerif
Ehl-i saadetten nur İstanbul’da

Safahat sahibi Akif hocamın
Nice hak katında ruhu yücenin
Zafer sabahında nurlu gecenin
Ezan sedaları hür İstanbul’da

Sultan Ahmet camisini görseniz
Kendisi ortada etrafı deniz
Gönül güzellenir durulur beniz
Yaşamak istersen kal İstanbul’da

Nişantaşı, Okmeydanı, çağlayan
Hemi gülen dolu, hemi ağlayan
Avrupa’yı anayurda bağlayan
Teknik asma köprü var İstanbul’da

Ne söylesem bitmez ne kadar eser
Nereyi övmesem orası küser
Dili olan över lal olan susar
Camiler, türbeler bol İstanbul’da

Aşık Gülyani’yim söz dilim dilim
Yüksek Gülhane’de okunur bilim
Yolculuk yaparken uğradı yolum
On beş vilayetten il İstanbul’da