İstanbul Şiiri - Hümeyra Doğan

İstanbul, güzel İstanbul
Gel de bendeki seni bul
Her bir asrında yar olduğun gibi deli gönüllere,
Gel, gel bu kez de bana yar ol.
Bir zamanların Kostantinapol'ü
Bir zamanların İslambol'ü
Ve şimdinin İstanbul'u.
He sevgili bir ad takmış adına,
Bak gör yakışmış mı şanına?
Ah İstanbul..!
Yine büründün mü beyazlarına?
Taktın mı ak tülünü gelinlik kız misali?
Seyrettin mi Pierre Lotti'den Haliç'e vuran güneşin ebrulisini?
Dinledin mi gönülden gelen o en güzel aşk nağmelerini?
Sonra, büründün mü yine o bembeyaz kefenine,
Ve yine gömdün mü aşkların en güzelini derinliklerine..?
Yine kıskandın mı aşıkları
El ele dolaşırlarken Sultanahmet'in dar sokaklarında..?
Gözyaşını döktün mü,
Bülbül güle veda ederken dikenli dallarında?
İstanbul, güzel İstanbul
Aşıkların, ozanların yari İstanbul
kendini güzel mi zannedersin sen
Her şair anlatırken seni şiirlerinde?
Acaba sen misin güzel olan,
Yoksa ben miyim seni güzel gören..?
İstanbul!
Gel de şöyle bir karşıdan seyret kendini.
Her insan taşın, toprağın altın diyerek gelmiş yurduna
Ne fayda!
Vermek bir yana dursun,
Ellerindekini de almışsın acımadan canlarına...
Yine de yarimsin İstanbul,
Vazgeçilmezsin.
Söyleyin..!
Geceleri yıldızlardan ördüğü tacı takmasın Ay saçlarına,
Güneş bakmasın sana, salınırken yüreğimin derinliklerinde.
Bir daha kimsenin yari olma İstanbul..!
Gülistanına bülbül konmasın,
Turnalar aşkla başında dolanmasın,
Martılar dokunmasın gözyaşlarımın denizine...
Bir daha kimsenin gözlerine bakma İstanbul..!
Görmesinler gözlerindeki ceylanları,
Göğe varan dağları,
Ve yamaçlarında dolanan o masum tayları...
Benimsin İstanbul,
Benim yarimsin.
Boşver benden öncekileri.
Beraber yürürüz engin ufuklara...
Eyüp de sabahlar Çamlıca da akşamlarız yaz aylarında,
Kışın sarılırız bütün sıcaklığımızla,
Nargilenin ateşini körükleriz Tophane'nin en kuytu mekanlarında,
Nerede olursa olsun
Sıcak bir çay yudumlarız bütün kederleri yutarcasına.
Bana böyle gülme İstanbul!
Sen seni nereden bileceksin ki?
Seni bana sormalı,
Seni bana sormalı İstanbul.
Ve anlatılmazlığını anlatmalı saf duran bakışlara
Ve yaşanmalığını bir kere aşkların en güzelini.
Seni bana sormalı İstanbul!
Ben beni unutup tamamen seninle doluyken,
Ama anlatmamalıyım.
Her insan bir kez yaşamalı seni
Bulduğunda sendeki benliğini
Ve görmeli;
Güzelliğin aslında sende değil de,
Güzel bakan gözlerde olduğunu.