İstanbul Şiiri - Durmuş Ali Yılmaz

Şuan yürüyorum İstanbul'un yollarında
Umut şehri diye gelen, mutsuz insanların yanında.
Acılara selam durmuş, Haliç bakıyor.
Üzerinden geçenler, geldiğine lanet ediyor...

Patronlar kalkmamış, saat 13:30
Amaleler ise gün yarı demiş, ekmek derdinde.
Ağlayan ne çok, gülenler nerede
Umut şehri İstanbul; umutların nerede?

Sen ki Osmanlıyı yuttun, biz neyiz ki sana
Gerçek yüzünü sende, göstersene insanlara.
Artık yaşanmaz olduğunu, bilsin onlarda.
Artık sende boşsun, benim yanımda...

Onlar isteselerde, geri dönemezler ki.
Sendeki hatıralarını silemezler ki,
Sen insanları bağlamışsın kendine
Yaşamaya becbur kalmışlar seninle...

Sen İstanbulsun, ey koca şehir
Sen deryasın, insanlar nehir.
Türkiyemin merkzi olmuşsun
Ey... Baş belası şehir...