İstanbul Şiiri - Nevzat Hayal

çamlıcada çınarlar elinden tutar sanki
Kökleri derinlerde tertemiz sevgileri
çam kokular içinde soluyorum tenini
istanbul sevdasıdır yakıp bitiren beni
Yedi tepesinede savurun küllerimi

Upuzun selvileri konuşuyor insanla
Hangi semtine gitsem osmanlıdan hatıra
Büyük çekmecesinden ta beykoz çayırına
Altıyüz yıllık çınar dimdik durur ayakta
Taşı toprağı altın, istanbul'um pırlanta

Otağı tepesinde kalkmış ağaçlar şaha
şafak atıyor birden Fatih sanki orada
Bir kolum Avrupa da, bir kolumsa Asya da
izliyorum boğazı, büyük ihtişamıyla
Seni sevdim istanbul, peygamber sevdasıyla

Hüzün dolu gözlerle bak yıldız sarayına
Vefasızlık kol gezer Haydar paşa garında
Affet diyorum bizi, cennet mekan Hakana
Derdimi atiyorum lacivert sularina
Müptelayım istanbul; lale, sümbül kokuna

Ezanlarını duyan ağlıyor oracıkta
Eyüp sultan baskadır, manevi havasıyla
Güvercinler hu ceker camii avlusunda
Melekler saf saf olmuş secde eder Allah'a
Tarih kokan istanbul, feyiz verir insana

Anlatamaz bu fakir, seni üç beş satırla
Ne doğu, ne de batı, yerin kalp ortasında
O kutsal sevgin ile, al beni de yanına
Komşu olmak isterim, Muhteşem Süleyman'a
Güzelinde güzeli; istanbul aşktan yana

Nevzat Hayal
05 Kasım 2008