İstanbul Şiiri - Mete Özdikici

İstanbul benim için bir ülke idi;
şimdi ise ölke.
İstanbul benim için bir ülkü idi;
şimdi ise gölge.
Yedi tepesi yedi Kaf Dağı gibi.
Tek bir devlet değil, yedi düvel gibi.

Beykoz’dan Kilyos’a, Silivri’den Tuzla’ya;
Çekmeceler’den Çamlıca’ya, Adalar’dan Şile’ye
Bir koşumluk at mesafesi, sanki asırlık.
Boğaz’dan Haliç’e her bir köşe kasırlık.

Üsküdar’a, Kadıköy’e karşılık
Eminönü, Eyüp, Sultanahmet.
Bizans’dan kalan surlar on asırlık.
Son çağın yapıları zulmet, zahmet.

Tepe yeşil, deniz mavi, gök mavi,
Geri kalan, beton tarlalarıyla kavî.
Mantar gibi biten gecekondulara
Sağanak konar göçerler havî

Ah İstanbul, yaşlı İstanbul!
Bir âmâ gibi gözü yaşlı İstanbul!
Sevenleri gaybette, yaslı İstanbul!
Her şeye rağmen sevdalım İstanbul.