İstanbul 1 Şiiri - Abdulvahap Ateş

Ey İstanbul,
Sen büyüdükçe,
Ben küçülüyorum,
Sen uzadıkça,
Ben kısalıyorum,
Sen oburlaştıkça,
Ben acıkıyorum.
Sen ısındıkça,
Ben üşüyorum.
Sen güldükçe,
Ben ağlıyorum,
Sen sevildikçe,
Ben nefret ediliyorum.
Sen tanındıkça,
Ben boş veriliyorum.
Sen zenginleştikçe,
Ben yoksullaşıyorum.

Artık bana ayrılık düştü,
Uzaklardan sana bakıyorum.
Adın geçtikçe gururla,
Ben orada oturuyorum,
Diye haykırıyorum.
Gelene geçene,
Seni anlatıyorum.

Neden aldınız ki onu benden?
İstanbul’umu geri verin,
Nefret ediyorum bu şehre eklenenlerden,
Alın eklediklerinizi,
Dönmek istiyorum.

Ben senden uzaklarda,
Yapamıyorum...